Ze stond stralend op de stoep van mijn praktijk. Haar moeder had al verteld dat ze heel blij was dat ze écht mocht komen en niet hoefde te videobellen.
En ohhh... 😀✨ Wat ben ik óók BLIJ dat ik weer écht, ín de praktijk kan werken!
Vandaag voelde ik grote dankbaarheid daarvoor, toen ik heel bewust kon ervaren hoe FIJN dat ook al weer is om elkaar in het écht te zien...
Ook met volwassenen vind ik het fijner, maar vooral met het werken met kinderen merk ik zó'n verschil!
Want wat er op dat moment nodig is voor een kind, kan dan, bij hem of haar, als we elkaar in het écht zien, zo veel méér in een flow, vanzelf, ontstaan. Van binnenuit en in het nu. Tja. Logisch
ook, want dat is hoe een kind van nature ís.
Sowieso is er veel meer te zien en te vóelen, zo ervaar ik dat, in het echt. Er is dan meer verbinding.
Vandaag zouden het meisje en ik het hebben over emoties.
En oh, wat heerlijk! Nu kon ik gewoon de kast openzetten en haar zelf laten kiezen welk materiaal we daarvoor zouden kunnen gebruiken. Toen ik online werkte, bedacht ik van te voren wat de
kinderen klaar konden leggen en dan ontstond er gewoon minder, heb ik gemerkt. Tja, logisch ook, als het niet écht helemaal uit hun zelf kan komen...
Het meisje koos voor de glinsterende figuren. Ze verspreidde ze eerst breeduit over de tafel en bekeek ze stuk voor stuk, heel nauwkeurig. Ik vroeg haar alleen welke emoties ze kende en liet het
verder ontstaan. "Wauww... deze vind ik de allermooiste", zei ze, en ze hield een goudkleurig blad omhoog. "Die noem ik superblij!". Ze ontdekte een gaatje in het blad en bedacht dat het cool zou
zijn als er een touwtje aan kon voor een ketting. Zo maakten we een ketting en kletsten ondertussen wat over vanalles en... emoties. Ze bedacht nog meer emoties, om daar dan ook kettingen van te
maken. Het mooiste, zo vond ze, dat je met zo'n ketting om niet hoeft te vertellen hoe je je voelt, maar gewoon de ketting om kunt doen. En dat je bijvoorbeeld voor bang een heel mooi bloemetje
kunt kiezen, zodat het je kan helpen niet meer bang te zijn. En voor boos een stekelige, die je kan beschermen. Ze bedacht ook bijzondere en hele nieuwe emoties, waarvan we samen besloten dat we
ze voortaan gewoon emoties konden noemen. De mooiste daarvan vond ik wel de "it wasn't me"-emotie, waarmee je met de ketting juist duidelijk kon maken dat je het wèl had gedaan.
"We kunnen er wel een spel mee spelen met uitbeelden!", riep ze, steeds enthousiaster. En we speelden een door haar bedacht spel met situaties en het uitbeelden en raden van
emoties.
Zo kwam ik veel te weten over wat er in haar omgaat en wat ze wil vertellen met haar gedrag. En zo mocht ik me daarbij weer eens verwonderen over hoe prachtig kinderen zèlf heel goed weten wat ze
nodig hebben en hoe ze dingen kunnen oplossen.
Het meisje genoot zichtbaar. En ik ook!
Ja, dàt is wat er gebeurt, in zo'n heerlijke flow, waarin alles gewoon vanzelf mag ontstaan.
Als afsluiting wilde het meisje graag een armbandje voor mij maken. Ze deed er een hartje aan en zei: "Dit betekent liefde!".
Ow. Mijn hart werd er helemaal warm van!
Ze huppelde superblij, met vijf van haar emotie-kettingen in haar hand, naar buiten. De zesde, de superblije, hing om haar nek. "Ik kom zeker nog zes keer en dan gaan we het elke keer over een
andere emotie hebben!", zei ze blij.
Wauw.
Dat vind ik best bijzonder, voor een meisje dat het moeilijk vindt om het over haar emoties te hebben...
❤
