"Ik weet wel waar het vandaan komt dat ik me zo minderwaardig voel.", zei ik, toen iemand mij vroeg of een familieopstelling iets voor mij was. Ik had geen interesse. Ik had immers al veel
onderzocht en ontdekt met verschillende vormen van therapie, met cursussen en het lezen van boeken.
Geen idee toen nog dat een familieopstelling zóveel meer kan vertellen over wat er is in je onderbewustzijn. Dat er op die manier écht oplossingen kunnen komen.
Totdat ik meedeed aan een workshop stembevrijding. Ik kon toen voor het eerst écht de liefde in mezelf voelen, het was heel verhelderend en bevrijdend! Maar ik kwam ook bij een onbewust stuk van mezelf dat voelde als heel veel pijn en verdriet, als "Ik mag er niet zijn, maar ik ben er wèl!". Zoiets. Het precies omschrijven kon ik niet. Behalve dan dat het heel pijnlijk en verdrietig voelde. Het bleef hangen en ik had er last van. Weer probeerde ik het te analyseren, te verklaren met mijn hoofd en ik dacht steeds: "maar ik wéét wel waar het vandaan komt! Wat heeft het dan voor zin weer in therapie te gaan?". Iemand raadde mij lichaamsgerichte therapie aan. Een onderdeel daarvan was individuele familieopstellingen.
Wat er toen gebeurde was fantastisch!
Voor het eerst kon ik écht zien, voelen, aan den lijve ervaren hoe het was geweest voor mij als kind én hoe mijn ouders zich hadden gevoeld.
Wat ik daarvoor wist: dat mijn ouders het niet makkelijk hadden met een niet fijn huwelijk en hard werken in een eigen zaak. En dat ze niet thuis konden zijn voor mij. Dat ik daardoor veel emotionele aandacht had gemist. Ik dacht dat daar mijn gevoel van minderwaardigheid, er niet mogen zijn vandaan kwam.
Maar met de opstelling kreeg ik hele andere inzichten.
Pas toen ik op de plek van mijn vader ging staan bijvoorbeeld. Ik vóelde toen echt ZIJN pijn. Mijn lichaam werd letterlijk loodzwaar, het leven voelde als iets heel ingewikkelds, de liefde als iets dat niet bestaat.
Toen ik daarna weer op mijn eigen plek stond, voelde ik des te duidelijker dat IK dat NIET was, dat gevoel. Het was dáár, bij hèm. Ikzelf herinnerde me ineens weer hoe gelukkig ik me kon voelen toen ik in een boom zat en met een zakmes de schors van takjes afhaalde.
Tegelijk kon ik vanuit mezelf naar mijn vader kijken en liefde voelen stromen. Voor het eerst kon ik écht begrijpen hoeveel pijn en verdriet hij had. Dat hij daarom niet aan mij kon geven, er niet voor mij kon zijn als vader.
Ik kon de last, de onzekerheid, het verdriet van er niet mogen zijn bij hem laten. En ik voelde me 1000 kilo lichter. Véél steviger en écht mezelf, stralend. Een enorm gevoel van RUST.
Na al die jaren had ik iets opgelost door op een hele diepe, onbewuste laag te voelen. Iets dat nooit met denken en praten bereikt had kunnen worden.
Het doen van familieopstellingen heeft me enorm veel verder gebracht. Ik heb veel meer ruimte en rust in mezelf. Voel veel meer volwassenheid en kracht. En sta daardoor veel steviger en gelukkiger in het leven.
Het was voor mij zo'n doorslaggevende ervaring, dat ik voelde: "hier móet ik méér mee doen. Dit gun ik andere mensen ook! Hiermee wil ik gaan werken in mijn praktijk!".
Ik werkte al vanuit: kijken waar bijzonder gedrag bij kinderen vandaan komt. Wat hebben zij en de opvoeders nodig om elkaar beter te begrijpen, om rust te creëren? Hoe kunnen ze weer in verbinding komen met elkaar?
Dit is het perfecte puzzelstukje om daar vorm aan te geven in mijn werk!
En zo volgde ik een opleiding en inmiddels heb ik al vele magische momenten mogen beleven tijdens het begeleiden van opstellingen. Met opvoeders met vraagstukken over kinderen èn met volwassenen die vragen hebben over zichzelf. Steeds weer ontstaan er prachtige inzichten en oplossingen. En dat gaat helemaal vanzelf. Wanneer de mensen zèlf midden in hun leven staan. Hun familie, hun afkomst, hun plek daarin kunnen zien en voelen. Om vervolgens, vanuit een diepe onbewuste laag, te kunnen zien, voelen en aan den lijve te ervaren waar een bepaald gevoel of patroon vandaan komt. Wat er speelt en wat er nodig is. Helemaal zèlf. En dat vind ik het mooie. Want alleen jijzèlf kan voelen hoe het voor jou was en is en wat je nodig hebt. (En dat werkt energetisch weer door, naar jou je kind, je partner, je omgeving...)
Het allermooist vind ik dat er altijd een oplossing komt. En dan... dat magische moment dat de liefde weer gaat stromen en er licht, ruimte, RUST gevoeld wordt!
Bij een individuele familieopstelling werken we één op één. Wanneer het vraagstuk gaat over kinderen, hoeven zij niet aanwezig te zijn.
In plaats van met personen werken we met vloertegels, die staan voor personen in jouw familie en/of voor bepaalde thema's.
We doen eerst een voorgesprek, waarbij we op zoek gaan naar de rode draad; het vraagstuk waar we mee gaan werken.
Dat kunnen vraagstukken zijn over de spanning, onzekerheid in huis, de opvoeding. Maar ook over bijvoorbeeld relaties, familie, werk, gezondheid, onzekerheid, boosheid, levensvragen...
Ik stel een aantal vragen om op een diepere, systemische laag te kunnen gaan onderzoeken.
De keer daarna gaan we de familieopstelling doen.
Geen idee toen nog dat een familieopstelling zóveel meer kan vertellen over wat er is in je onderbewustzijn. Dat er op die manier écht oplossingen kunnen komen.
Totdat ik meedeed aan een workshop stembevrijding. Ik kon toen voor het eerst écht de liefde in mezelf voelen, het was heel verhelderend en bevrijdend! Maar ik kwam ook bij een onbewust stuk van mezelf dat voelde als heel veel pijn en verdriet, als "Ik mag er niet zijn, maar ik ben er wèl!". Zoiets. Het precies omschrijven kon ik niet. Behalve dan dat het heel pijnlijk en verdrietig voelde. Het bleef hangen en ik had er last van. Weer probeerde ik het te analyseren, te verklaren met mijn hoofd en ik dacht steeds: "maar ik wéét wel waar het vandaan komt! Wat heeft het dan voor zin weer in therapie te gaan?". Iemand raadde mij lichaamsgerichte therapie aan. Een onderdeel daarvan was individuele familieopstellingen.
Wat er toen gebeurde was fantastisch!
Voor het eerst kon ik écht zien, voelen, aan den lijve ervaren hoe het was geweest voor mij als kind én hoe mijn ouders zich hadden gevoeld.
Wat ik daarvoor wist: dat mijn ouders het niet makkelijk hadden met een niet fijn huwelijk en hard werken in een eigen zaak. En dat ze niet thuis konden zijn voor mij. Dat ik daardoor veel emotionele aandacht had gemist. Ik dacht dat daar mijn gevoel van minderwaardigheid, er niet mogen zijn vandaan kwam.
Maar met de opstelling kreeg ik hele andere inzichten.
Pas toen ik op de plek van mijn vader ging staan bijvoorbeeld. Ik vóelde toen echt ZIJN pijn. Mijn lichaam werd letterlijk loodzwaar, het leven voelde als iets heel ingewikkelds, de liefde als iets dat niet bestaat.
Toen ik daarna weer op mijn eigen plek stond, voelde ik des te duidelijker dat IK dat NIET was, dat gevoel. Het was dáár, bij hèm. Ikzelf herinnerde me ineens weer hoe gelukkig ik me kon voelen toen ik in een boom zat en met een zakmes de schors van takjes afhaalde.
Tegelijk kon ik vanuit mezelf naar mijn vader kijken en liefde voelen stromen. Voor het eerst kon ik écht begrijpen hoeveel pijn en verdriet hij had. Dat hij daarom niet aan mij kon geven, er niet voor mij kon zijn als vader.
Ik kon de last, de onzekerheid, het verdriet van er niet mogen zijn bij hem laten. En ik voelde me 1000 kilo lichter. Véél steviger en écht mezelf, stralend. Een enorm gevoel van RUST.
Na al die jaren had ik iets opgelost door op een hele diepe, onbewuste laag te voelen. Iets dat nooit met denken en praten bereikt had kunnen worden.
Het doen van familieopstellingen heeft me enorm veel verder gebracht. Ik heb veel meer ruimte en rust in mezelf. Voel veel meer volwassenheid en kracht. En sta daardoor veel steviger en gelukkiger in het leven.
Het was voor mij zo'n doorslaggevende ervaring, dat ik voelde: "hier móet ik méér mee doen. Dit gun ik andere mensen ook! Hiermee wil ik gaan werken in mijn praktijk!".
Ik werkte al vanuit: kijken waar bijzonder gedrag bij kinderen vandaan komt. Wat hebben zij en de opvoeders nodig om elkaar beter te begrijpen, om rust te creëren? Hoe kunnen ze weer in verbinding komen met elkaar?
Dit is het perfecte puzzelstukje om daar vorm aan te geven in mijn werk!
En zo volgde ik een opleiding en inmiddels heb ik al vele magische momenten mogen beleven tijdens het begeleiden van opstellingen. Met opvoeders met vraagstukken over kinderen èn met volwassenen die vragen hebben over zichzelf. Steeds weer ontstaan er prachtige inzichten en oplossingen. En dat gaat helemaal vanzelf. Wanneer de mensen zèlf midden in hun leven staan. Hun familie, hun afkomst, hun plek daarin kunnen zien en voelen. Om vervolgens, vanuit een diepe onbewuste laag, te kunnen zien, voelen en aan den lijve te ervaren waar een bepaald gevoel of patroon vandaan komt. Wat er speelt en wat er nodig is. Helemaal zèlf. En dat vind ik het mooie. Want alleen jijzèlf kan voelen hoe het voor jou was en is en wat je nodig hebt. (En dat werkt energetisch weer door, naar jou je kind, je partner, je omgeving...)
Het allermooist vind ik dat er altijd een oplossing komt. En dan... dat magische moment dat de liefde weer gaat stromen en er licht, ruimte, RUST gevoeld wordt!
Bij een individuele familieopstelling werken we één op één. Wanneer het vraagstuk gaat over kinderen, hoeven zij niet aanwezig te zijn.
In plaats van met personen werken we met vloertegels, die staan voor personen in jouw familie en/of voor bepaalde thema's.
We doen eerst een voorgesprek, waarbij we op zoek gaan naar de rode draad; het vraagstuk waar we mee gaan werken.
Dat kunnen vraagstukken zijn over de spanning, onzekerheid in huis, de opvoeding. Maar ook over bijvoorbeeld relaties, familie, werk, gezondheid, onzekerheid, boosheid, levensvragen...
Ik stel een aantal vragen om op een diepere, systemische laag te kunnen gaan onderzoeken.
De keer daarna gaan we de familieopstelling doen.